چه غم دارم از تلخی روزگار

[!!yalda!!]

ترا دارم ای گل، جهان با من است

تو تا با منی، جان جان با من است

چو می‌تابد از دور پیشانی‌ات

کران تا کران آسمان با من است

چو خندان به سوی من آیی به مهر

بهاری پر از ارغوان با من است

کنار تو هر لحظه گویم به خویش

که خوشبختی بی‌کران با من استروانم بیاساید از هر غمی

چو بینم که مهرت روان با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار،

شکر خنده آن دهان با من است."فریدون مشیری"

[!!yalda!!]

شبی دور از تو - اما با تو- تا صبح

در آن دوران شیرین ره سپردم

تو را با خود به آنجاها که یک عمر

غمت جان مرا می برد بردم

هزاران بار دستت را به گرمی

به روی سینه ی تنگم فشردم

وفاهای تو را یک یک ستودم

خطاهای تو را ده ده شمردم

زحد بگذشت چون خودکامگی هات

صفای خویش را افسوس خوردم

به چشم خویشتن دیدی در این عشق

تو در من زیستی من در تو مردم."فریدون مشیری"

[!!yalda!!]

پرکن پیاله را
که این آب آتشین
دیری است ره به حال خرابم نمی برد
این جام ها
که در پی هم می شود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمی برد...

من با سمند سرکش و جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره اندیشه های ژرف
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها
دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد
پر کن پیاله را

هان
ای عقاب عشق
از اوج قله های مه آلوده دور دست
پرواز کن
به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد
آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

در راه زندگی
با این همه تلاش و تقلا و تشنگی
با این که ناله میکشم از دل
که آب... آب
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد!
پر کن پیاله را...

"فریدون مشیری"

[!!yalda!!]

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دستمن سرخوشم از لذت این چشم به راهیای عشق، تو را دارم و دارای جهانمهمواره تویی، هرچه تو گویی و تو خواهی."فریدون مشیری"