نگرانِ من نباش

[janan]

نگرانِ من نباش

مشغولِ فراموش کردنت هستم

دارم به دوست نداشتنت فکر می کنم

به اینکه چند روزی اگر

با چشمهایم کاری نداشته باشی

شاید بتوانم خودم را

قطره قطره از تو خالی بکُنم


دلواپس من نباش

آنقدر بزرگ شده ام

که بی آنکه در ازدحامِ آدمها
دستم را بگیری ، گم نشوم

آنقدر قد کشیده ام

که بتوانم زمین را زیر پا بگذارم و

سهمم را از آسمان بردارم


مرا به خودم بسپار

دلم را می تکانم از غبارِ خاطره ها

باز می کنم گره ی کورِ بغض ها را

دوباره از این کلافِ سر در گُم

یک "منِ" تازه می بافم
نگران من نباش

مینا آقازاده

[janan]

ای در درون جانم و جان از تو بی خبر
وز تو جهان پر است و جهان از تو بی خبر

چون پی برد به تو دل و جانم که جاودان
در جان و در دلی دل و جان از تو بی خبر

ای عقل پیر و بخت جوان گرد راه تو
پیر از تو بی نشان و جوان از تو بی خبر

نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب
نام تو بر زبان و زبان از تو بی خبر

از تو خبر به نام و نشان است خلق را
وآنگه همه به نام و نشان از تو بی خبر

جویندگان جوهر دریای کنه تو
در وادی یقین و گمان از تو بی خبر

چون بی خبر بود مگس از پر جبرئیل
از تو خبر دهند و چنان از تو بی خبر

شرح و بیان تو چه کنم زانکه تا ابد
شرح از تو عاجز است و بیان از تو بی خبر

عطار اگرچه نعره عشق تو می‌زند
هستند جمله نعره‌زنان از تو بی خبر

[janan]

هر دو به هم عشق می‌ورزیدند
اما هیچ‌یک را یارای اعتراف آن به دیگری نبود
چه دشمن‌خو ، به هم می‌نگریستند
و بر آن بودند
از عشق بگذرند

عاقبت از هم جدا شدند و تنها
گاه در رویا در اشتیاق هم بودند
دیر زمانی بود مرده بودند و
خود این را نمی‌دانستند

[janan]

بی تو ، ای که در دل منی هنوز
داستان عشق من به ماجرا کشید

بی تو لحظه ها گذشت و روزها گذشت
بی تو کار‌ خنده ها به گریه ها کشید

بی تو ، این دلی که با دل تو می تپید
وه که ناله کرد و ناله کرد و ناله کرد

بی تو ، بی تو دست سرنوشت کور من
اشک و خون به جای باده در پیاله کرد

عمر من شبی سیاه و بی ستاره بود
دیدگان تو ، ستارگان او شدند

لحظه ای ز بام ابرها برآمدند
لحظه ای به کام ابرها فروشدند

در فروغ این ستارگان بی دوام
روزگار شادی و غمم فرا رسید

آن ، به جز دمی نماند و این همیشه ماند
این ، همیشه ماند و آن به انتھا رسید

آسمان حسود بود و بخت من
چون ستارگان چشم تو دمید و مرد

بی تو ، از لبان من ترانه ها گریخت
بی تو ، در نگاه من شراره ها فسرد

آری ای که در منی و با منی مدام
وه که دیگر امید دیدن تو نیست

تو گلی ، گل بھار جاودان من
زین سبب مرا هوای چیدن تو نیست

نادر نادرپور

[janan]

​

مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب
به خاکم گو میا فردا ، به بالینم بیا امشب

مگو فردا برت آیم که من دور از تو تا فردا
نخواهم زیست خواهم مرد یا امروز یا امشب

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا
بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب

شدی دوش از بر امشب آمدی اما ز بیتابی
کشیدم محنت صد ساله هجر از دوش تا امشب

شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما
به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب

چو فردا همچو امروز او ز من بیگانه خواهد شد
گرفتم همچو دیشب گشت با من آشنا امشب

ندارم طاقت هجران چو شب‌های دگر هاتف
چه یار از من شود دور و چه جان از تن جدا امشب