کویرم در آغوش باد و غبار

[!!yalda!!]

کویرم در آغوش باد و غبار


کویرم در آغوش باد و غبار

به رویای باران و باغم ببر

شبم سایه پوش خیال و سکوت

به ایوان نور و چراغم ببر


بهاری شو و دستهای مرا

بگیر و برویان ازین خاک پیر

سراغم بیا تا چو رودی رها

بریزم در آرامشی دلپذیر


تو را دوست دارم که رویای تو

ستونهای این سقف نیلوفریست

تو را دوست دارم که روز تو عید

شب قصه های تو ماه و پریست


تو را دوست دارم که دنیای تو

به آرامی خوابهای من است

دلی گرم دارم در این خاک سبز

چراغی که تا زنده ام روشن است


صدا کردی از سایه ها و سکوت

مرا زیر نور چراغی که هست

پریدم به رویای بالی که نیست

دویدم در آغوش باغی که هست


تو را دوست دارم که نام تو را

نوشتند برسینه ی سنگها

به پیشانی سبزه ها عیدها

در آرامش باغ آهنگ ها


تو را دوست دارم کویری و باغ

تو را دوست دارم رهایی و شاد

تو را دوست دارم بزرگی و سبز

تو را دوست دارم ...

عبدالجبار کاکائی

[Anoosh]

من آهوی زخمی، تو تای گیاهی،
منم ابر شیطان، تو فصل گناهی،
من احساس برخورد باران به خاکم
منم شوق مستی که در جان تاکم
گیاهم که تشنه ی نسیم پگاهم

کویرم، کویرم
کویرم که از عشق باران هلاکم
که از عشق باران هلاکم
ابر اگر از قبله آید سخت باران می شود
شاه اگر عادل نباشد ملک ویران می شود
خانه نزدیک دریا زود ویران می شود،
گل به این پاکیزگی از آب لال می خورد
غصه دیوانه را آن مرد عاقل می خورد،

[!!!SHAHIN!!!]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد

تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد



نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها

که وصال هم بلای شب انتظار دارد



تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی

که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد



نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من

که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد



مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن

که هنوز وصله دل دو سه بخیه کار دارد



دل چون شکسته سازم ز گذشته های شیرین

چه ترانه های ه محزون که به یادگار دارد



غم روزگار گو رو پی کار خود که ما را

غم یار بی خیال غم روزگار دارد



گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست

چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد



دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن

نه همه تنور سوز دل شهریار دارد