دیگر نه میپرسم،
نه اعتراض میکنم،
نه افسوس میخورم...
فقط میبینم، نفسی عمیق میکشم و عبور میکنم.
که عبور، تنها مرهمِ زخمِ بی انصافیِ آدمهاست...
همیشه نباید ترمیم کرد،
همیشه نباید فرصت داد،
باید پذیرفت که آدمها عوض نمیشوند!
باید قبول کرد که بعضیها وصله دنیایِ آدم نیستند!
که بعضیها فقط به دردِ فراموش شدن میخورند...