کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

[O M I D]

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی


وین خرگه بلند ستون بی‌ستون شدی





کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه

سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی


کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت

یک شعلهٔ برق خرمن گردون دون شدی


کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان

سیماب‌وار گوی زمین بی‌سکون شدی


کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک

جان جهانیان همه از تن برون شدی


کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست

عالم تمام غرقه دریای خون شدی


گر انتقام آن نفتادی بروز حشر

با این عمل معاملهٔ دهر چون شدی

[O M I D]

[O M I D]

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند


اول صلا به سلسلهٔ انبیا زدند







نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید



زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند






آن در که جبرئیل امین بود خادمش



اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند






پس آتشی ز اخگر الماس ریزه‌ها



افروختند و در حسن مجتبی زدند






وانگه سرادقی که ملک محرمش نبود



کندند از مدینه و در کربلا زدند






وز تیشهٔ ستیزه در آن دشت کوفیان



بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند






پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید



بر حلق تشنهٔ خلف مرتضی زدند






اهل حرم دریده گریبان گشوده مو



فریاد بر در حرم کبریا زدند