ده حیوان یا گیاه که ادامه وجودشان را مدیون انسانیت هستند.
شپش سر
شپش سر شایع تنها می تاند بر روی سر انسان به حیات ادامه دهد. بسیاری از انگل ها مختص به گونه خاصی هستند- ما گاهی فراموش می کنیم که وقتی یک موجود منقرض می شود به همراه آن تعدادی انگل که مختص به آن گونه هستند نیز با آن از بین می رود. با این حال از بین انگل های مختص انسان، شپش سر از آنجایی که بین معدود انگل هایی هستند که برای ما فایده دارند مورد نظر است. هجوم شپش در دوران کودکی با اینکه آزار دهنده است، امری بی خطر می باشد. هر چند مخصوصا در مکان هایی با رعایت اصول بهداشتی ضعیف، شپش سر باعث بالا بردن مصونیت طبیعی به شپش های بدن خطرناک تری می شود که بیماریهایی پر خطر و گاهی مرگ آور را منتقل می کنند. شهرنشینی مدرن کامل است اما نیاز به فواید شپش سر را از بین برده، ولی کسانی که در فقر زندگی می کنند همچنان از این مصونیت طبیعی سود می برند. بنابراین، به عنوان گونه ای از موجودات، شپش سر هنوز به ما کمک می کند و در مقابل، آنها نمی توانند بدون زندگی کردن روی سر انسانها، به حیات ادامه دهند. هر چند ممکن است قصد آن را نداشته باشیم، به سادگی با ادامه بقایمان، ما به این گونه امکان بقا داده ایم و حتی امروزه نیز مردمی از این موجودات سود می برند.
بسیاری از گیاهان برای انتشار دانه های خود از جانوران استفاده می کنند. گیاه دانه خود را با یک روکش خوش طمع می پوشاند که جانوران گشنه را برای خوردن دانه ها تحریک می کند و پس از مدتی حیوان، دانه کامل را به همراه کود دفع می کند. این موضوع نه تنها همراه بودن دانه با مواد مغذی را تضمین می کند، بلکه گیاه را در ناحیه ای بزرگ پخش می کند. آووکادو مورد نظر نیز به همین صورت تکامل یافته است. هرچند یک دانه آووکادو از نظر اندازه با یک تخم مرغ قابل مقایسه است، این سوال پیش می آید که چگونه موجودی می تواند یک دانه آووکادو را از سیستم گوارشی خود عبور دهد؟ انسان ها موجودات نسبا بزرگی هستند، با این وجود خروجی غذا در شکم ما تنها دو میلیمتر قطر دارد. پس حیواناتی که به اندازه ی کافی برای گذراندن دانه آووکادو بزرگ بودند، بسیار بزرگتر بودند. این حیوانات عظیم الجثه در حدود 12 هزار سال پیش منقرض شدند. آووکادو نیز می توانست با آنها منقرض شده باشد اما نه برای مردم گرسنه و صنعتی آمریکای مرکزی که به کاشت این میوه به دقت و با دست ادامه دادند. هر چند با روشی غیر طبیعی، اما آووکادوها به این صورت برای هزاران سال باقی ماندند. اکثر آنها وابسته به انسان ها برای ادامه بقای خود هستند. در صورتی که انسان ها کاشت آنها را قطع کنند، آووکادوها تنها شیوه انتشار خود را از دست می دهند و به زودی ناپدید می شوند.
در اوایل این قرن یک جانورشناس تعداد بسیاری جونده عجیب و نایاب را در سوریه به دام انداخت. این موجودات یک قرن زودتر شناسایی شده و همستر سوریه ای یا همستر طلایی نامیده شدند. در بین آنها تنها یک نمونه مونث وجود داشت. بعد از گرفتن همسترها، این موجودات کمتر دیده شدند و باور بر این شد که آنها در حیات وحش از بین رفته اند. بعد از مطالعه بر روی آنها و نحوه تولید مثلشان مشخص شد که تعدادی از آن ها برای افزایش جمعیتشان فرار کرده اند در حالی که سایر آنها اجداد حیوانات خانگی امروز شدند. هر همستر طلایی امروزی می تواند به صورت ژنتیکی به همستر مونثی که مدت ها پیش گرفته شده بود ارتباط پیدا کنند و تمام یافته ها تا کنون نشان می دهد که همسترهای طلای وحشی در اسرائیل نیز از فراری های اصلی به وجود آمده اند. اگر به خاطر عمل یک زیست شناس نبود خیچ یک از گونه های همستر خانگی و وحشی وجود نداشتند.
یک افسانه قدیمی می گوید یک پادشاه چینی نوع خاصی از درخت را که بسیار دوست داشت در حیات کاخ پادشاهی کاشت. باغبانان پادشاه درخت را برای گل دادن پیدا کرده بودند و از آنجا که اینگونه برای بیشتر از پانصد سال عمر می کند، برای چندین نسل از آن لذت بردند. از دانه های آن برای پرورش فرزندان بسیاری استفاده شد. پس از قرن ها این درخت، گینگو در سایر نقاط جهان منقرض شده به شمار می رفت و تنها از روی فسیل آن مطالعه شده. از هنگامی که چین با غرب ارتباط برقرار کرد مشخص شد که درختی که تنها نقش آن بر سنگ های میلیون ها سال پیش شناخته می شد، همزمان در چین به علت علاقه پادشاهان گذشته گل می داده. امروزه گینگوهای دو لبه در اطراف جهان یافت می شوند، اما می توان از نظر ژنتیکی آنها را به یک درخت، یا ممکن است به گروه کوچگی از درخت، از تقریبا 3000 سال پیش در چین نسبت داد.
بومبیکس موری کرم ابریشم برای انتشار گونه خود کاملا به انسان وابسته است. بر خلاف اسمشان آنها اصلا کرم نیستند در حقیقت یک لاوا یا هزار پا هستند. پیله آنها از ابریشم تشکیل شده که استفاده زیادی برای انسان ها دارد. آنها برای مدت زیادی پرورش یافته و برای ابریشمشان در مدت 5000 سال استفاده شده اند که در طول این مدت نوع وحشی آنها به تدیج و به صورت طبیعی منقرض شده است. انواعی از آنها که برای ابریشم پرورش می یابند ناتوان هستند و در طول دگردیسی ناقص بال آنها کوچک شده است و قسمت دهان آنها بسیار کوچک می باشد مگراینکه توسط یک متخصص تغذیه شده باشند. بدتر از این به عنوان نتیجه ای از خانگی شدن، آنها ترسی از مهاجمان ندارند و نمی توانند در محیط جنگلی به زندگی ادامه دهند. آنها باید به صورت فیزیکی توسط نگهداری کنندگان برای جفتگیری در کنار هم قرار داده شوند. علاوه بر این کرم های ابریشم از یک زندگی متنعم لذت می برند به این علت که کرم های ابریشمی که سالم هستند و خوب تغذیه شدند بهترین ابریشم را تولید می کنند.
این پرنده های کم یاب در جزیره برمودا زندگی می کنند. هنگامی که این جزیره توسط اروپاییان بازدید شد تعداد بسیاری موش، سگ و تعداد دیگری از حیوانات که بدانجا آورده شده بودند باعث انقراض پرندگان شدند. برای بیش از سیصد سال باور بر این بود که مرغ های باران برمودا منقرض شده اند. در سال 1951، 18 پرنده که در کنار ساحل لانه کرده بودند به صورت غیرمنتظره ای کشف شدند و بلافاصله تحت حفاظت قانونی قرار گرفتند. حتی در شرایط ایده آل هر گونه ای که به 18 عضو کاهش یابد آینده ای ضعیف و غیر محتمل خواهد داشت. لانه ها از سایر جزیره با دیوار جدا شد تا از تداخل حیات وحش با این شرایط بحرانی جلوگیری کند و لانه های بیشتری توسط کارکنان حفاظت منابع طبیعی با دقت ایجاد شد و به این گونه برای افزایش تعداد پرندگان طی چند سال کمک کرد. داوطلبان برای نجات پرندگان علیرغم وجود خطر قابل توجه ای برای خودشان، در طول طوفان در سال 2003 هجوم آوردند و بسیاری از لانه های خراب شده برای پرندگان بازسازی شد که اگر این بازسازی بر عهده آن ها قرار داده می شد، ناپدید می شدند. اکنون حدود 250 مرغ باران وجود دارند با ادامه توجه انسان ها، مرغ های باران ممکن است روزی دوباره به 100 عدد برسند.
این درخت از روی مرکز گل آن نامگذاری شده است که شاخک حساس عروس دریایی را به یاد می آورد. تا پایان قرن گذشته تصور می شد که این درخت در حال انقراض است، از آن وقت تاکنون تنها تعداد کمی، نمونه آزمایشی حفاظت شده در پارک های ملی در Seychelle وجود دارند. این گیاه یک گیاه قدیمی است که با آب و هوای امروزی ناسازگار است. تعداد آن به صورت طبیعی در طی هزاران سال به علت تغییر طبیعی آب و هوای زمین کاهش یافته، با این وجود این گونه تا جایی پافشاری کرده که تنها سه درخت در سال 1970 برای بقا تلاش می کردند. این درختان در حال حاضر توسط قانون حفاظت می شوند و گیاه شناسان برای یافت روشهایی جهت کمک به آنها در تلاش هستند. این دانه ها نمی توانند در محیط جنگلی رشد کنند و انسان ها تنها تحت شرایطی بسیار مرطوب موفق به رشد آن ها شده اند. امروزه جمعیت آن ها به پنجاه عدد افزایش پیدا کرده، اما این درختان با سازگاری ضعیفی که با آب و هوای مدرن دارند، بدون دخالت مداوم انسان ها نمی توانند با رقیبان سازگارتر خود رقابت کنند.
مانند مرغهای باران برمودا، این موجود یکی از حیوانات دیگری است که توسط انسانها به سوی انقراض برده شد. گاو میش های اروپایی بزرگترین جانوران زمینی در اروپا هستند اما به علت شکار، کاملا در حیات وحش از بین رفته اند، هر چند این موجود به صورت سنتی برای شاخ ها و پوستش از زمان Palaeolithic شکار می شد، افزایش شکار مدرن باعث کاهش تعداد آنها شد. سربازان در جنگ جهانی اول آنها را به صورت صدتایی برای گوشتشان علی رغم آگاهی از وضعیت خطرناک آنها شکار می کردند و آخرین گاو میش اروپایی در سال 1927 مورد شلیک قرار گرفت. خوشبختانه تعداد بسیاری از آنها در باغ وحش ها باقی ماندند و تولید مثل کردند. این اتفاق بلافاصله توجه بیولوژیست آلمانی هاینز هک را برانگیخت. هک اعلام کرد از آنجاییکه این حیوانات جدید حاوی ژن های پیشینیان منقرض شده شان هستند، می توان آنها را به قصد تولید اجداد از بین رفته شان پرورش داد. هک نمی خواست شاهد از بین رفتن گاو میش های اروپایی باشد که سمبل حیواناتی باستانی بودند. او به پرورش این موجودات از تنها 12 عدد به 4000 عدد که به حیات وحش بازگردانده شدند کمک کرد. متاسفانه به علت منبع ژنتیکی کوچک اینگونه به شدت نسبت به تعدادی از بیماری ها آسیب پذیر است و توانایی تولید مثل نوع مذکر در حال کاهش است. بنابراین آنها همچنان به انسان ها برای جلوگیری از انقراض نیاز دارند.
هرچند این درخت یک درخت کاج واقعی نیست، این گیاه تنها از روی فسیل هایی از میلیون ها سال پیش شناخته شد. در سال 1994 یک مامور پارک، هنگامی که در حال قدم زدن در پارک ملی وولمی در استرالیا بود متوجه یکی از این درخت ها شد. سریعا مشخص شد که این درخت یک فسیل زنده است و منقرض نشده بلکه نزدیک به انقراض است. کمتر از صد عدد درخت باقی مانده بود و بسیاری از آنها بیمار یا در حال مرگ بودند یا قادر به تولید مثل نبودند. مدل های ریاضی ثابت کرده اند که آنها بدون دخالت انسان در کمتر از هزار سال منقرض می شدند. در حال حاضر، یک برنامه ترمیم این درخت ها را به صورت قانونی حفاظت می کند و هزاران عدد از آنها به صورت موفقیت آمیز قابل کشت شده اند. آنها اخیرا توسط New South Wales در استرالیا به عنوان جایگزینی محلی برای درخت کریسمس ترویج یافته اند. کاج های وولمی در طول فستیوال در گلدان نگه داشته شده و در مقصد کاشته می شوند.
بیشتر اسب های وحشی امروزی بازماندگان وحشی پیشنیان خانگی خود هستند. هرچند اسب های وحشی مغولستان هیچ وقت خانگی نبودند و تنها بازماندگان واقعی اسب های وحشی بر زمین هستند. نقاشی های باستانی نشان می دهد که انسان ها این حیوانات را حدود بیست هزار سال پیش شکار می کردند. هرچند از آنجایی که دمای هوا به صورت طبیعی گرم شده و ما به دوره ای بین دو دوره یخبندان نزدیک می شویم، مکان های زندگی آنها کاهش یافته و جمعیت این اسب ها در این هزار سال کمتر شده است. بعد از جنگ جهانی دوم تمام اسب های وحشی مغولستان به صورت غیر مستقیم به علت تخریب مستقیم محل زندگیشان در طول جنگ یا به علت شکار توسط سرباز های آلمانی برای تامین غذا کشته شدند. جمعیت موجود در باغ وحش نیز کاهش یافت و تا سال 1945 تنها 31 اسب باقی ماند. از بین آنها تنها 9 عدد پرورش یافت و اکنون ما جمعیت آنها را به 1800 عدد رسانده ایم. از بین آنها 300 عدد به منطقه حفاظت شده طبیعی در مغولستان و چین که آخرین بار در آنجا دیده شده بودند، بازگردانده شد. آنها اکنون به شدت حفاظت می شوند و انتظار می رود گونه آنها ترمیم یابد.
هر چند گونه های بسیاری وجود دارد که انسان ها در طول سال بوجود آورده اند(بطور قابل توجهی صدها عدد از آنها موجودات خانگی هستند) تعدادی از آنها در واقع منقرض شده و ما می توانیم آنها را باز گردانیم. ببر تاسمانی یا تایلیاکین نمونه ای از همچین حیوانیست. این جانور بزرگترین جانور گوشتخوار کیسه دار بود که هزاران سال پیش در تمام استرالیا به جز جزیره ی تاسمانی منقرض شد. تعداد آنها به علت بیماری و انقراض تدریجی گونه هایی از طعمه آنها همچنان در حال کاهش بود که مهاجران تازه اروپایی سر رسیدند. شکار و سگ های خانگی، کاهش تعداد تایلاکین ها را تسریع کرد. آخرین عدد از این حیوان در باغ وحشی در سال 1930 مرد. با این وجود نمونه های آزمایشی نگهداری شده با DNA کافی موجود است و محققان بر این باورند که روزی آنها را دوباره احیا کنند. با پیشرفت تکنولوژی انسان در آینده ممکن است بتوانیم این حیوان بی مانند را بازگردانیم. هیچ چیز از این انسانی تر نیست که گونه خود را پیشرفت دهیم تا بتوانیم به گونه ای دیگر کمک کنیم.
مترجم : طناز محی الدین
شپش سر شایع تنها می تاند بر روی سر انسان به حیات ادامه دهد. بسیاری از انگل ها مختص به گونه خاصی هستند- ما گاهی فراموش می کنیم که وقتی یک موجود منقرض می شود به همراه آن تعدادی انگل که مختص به آن گونه هستند نیز با آن از بین می رود. با این حال از بین انگل های مختص انسان، شپش سر از آنجایی که بین معدود انگل هایی هستند که برای ما فایده دارند مورد نظر است. هجوم شپش در دوران کودکی با اینکه آزار دهنده است، امری بی خطر می باشد. هر چند مخصوصا در مکان هایی با رعایت اصول بهداشتی ضعیف، شپش سر باعث بالا بردن مصونیت طبیعی به شپش های بدن خطرناک تری می شود که بیماریهایی پر خطر و گاهی مرگ آور را منتقل می کنند. شهرنشینی مدرن کامل است اما نیاز به فواید شپش سر را از بین برده، ولی کسانی که در فقر زندگی می کنند همچنان از این مصونیت طبیعی سود می برند. بنابراین، به عنوان گونه ای از موجودات، شپش سر هنوز به ما کمک می کند و در مقابل، آنها نمی توانند بدون زندگی کردن روی سر انسانها، به حیات ادامه دهند. هر چند ممکن است قصد آن را نداشته باشیم، به سادگی با ادامه بقایمان، ما به این گونه امکان بقا داده ایم و حتی امروزه نیز مردمی از این موجودات سود می برند.
بسیاری از گیاهان برای انتشار دانه های خود از جانوران استفاده می کنند. گیاه دانه خود را با یک روکش خوش طمع می پوشاند که جانوران گشنه را برای خوردن دانه ها تحریک می کند و پس از مدتی حیوان، دانه کامل را به همراه کود دفع می کند. این موضوع نه تنها همراه بودن دانه با مواد مغذی را تضمین می کند، بلکه گیاه را در ناحیه ای بزرگ پخش می کند. آووکادو مورد نظر نیز به همین صورت تکامل یافته است. هرچند یک دانه آووکادو از نظر اندازه با یک تخم مرغ قابل مقایسه است، این سوال پیش می آید که چگونه موجودی می تواند یک دانه آووکادو را از سیستم گوارشی خود عبور دهد؟ انسان ها موجودات نسبا بزرگی هستند، با این وجود خروجی غذا در شکم ما تنها دو میلیمتر قطر دارد. پس حیواناتی که به اندازه ی کافی برای گذراندن دانه آووکادو بزرگ بودند، بسیار بزرگتر بودند. این حیوانات عظیم الجثه در حدود 12 هزار سال پیش منقرض شدند. آووکادو نیز می توانست با آنها منقرض شده باشد اما نه برای مردم گرسنه و صنعتی آمریکای مرکزی که به کاشت این میوه به دقت و با دست ادامه دادند. هر چند با روشی غیر طبیعی، اما آووکادوها به این صورت برای هزاران سال باقی ماندند. اکثر آنها وابسته به انسان ها برای ادامه بقای خود هستند. در صورتی که انسان ها کاشت آنها را قطع کنند، آووکادوها تنها شیوه انتشار خود را از دست می دهند و به زودی ناپدید می شوند.
در اوایل این قرن یک جانورشناس تعداد بسیاری جونده عجیب و نایاب را در سوریه به دام انداخت. این موجودات یک قرن زودتر شناسایی شده و همستر سوریه ای یا همستر طلایی نامیده شدند. در بین آنها تنها یک نمونه مونث وجود داشت. بعد از گرفتن همسترها، این موجودات کمتر دیده شدند و باور بر این شد که آنها در حیات وحش از بین رفته اند. بعد از مطالعه بر روی آنها و نحوه تولید مثلشان مشخص شد که تعدادی از آن ها برای افزایش جمعیتشان فرار کرده اند در حالی که سایر آنها اجداد حیوانات خانگی امروز شدند. هر همستر طلایی امروزی می تواند به صورت ژنتیکی به همستر مونثی که مدت ها پیش گرفته شده بود ارتباط پیدا کنند و تمام یافته ها تا کنون نشان می دهد که همسترهای طلای وحشی در اسرائیل نیز از فراری های اصلی به وجود آمده اند. اگر به خاطر عمل یک زیست شناس نبود خیچ یک از گونه های همستر خانگی و وحشی وجود نداشتند.
یک افسانه قدیمی می گوید یک پادشاه چینی نوع خاصی از درخت را که بسیار دوست داشت در حیات کاخ پادشاهی کاشت. باغبانان پادشاه درخت را برای گل دادن پیدا کرده بودند و از آنجا که اینگونه برای بیشتر از پانصد سال عمر می کند، برای چندین نسل از آن لذت بردند. از دانه های آن برای پرورش فرزندان بسیاری استفاده شد. پس از قرن ها این درخت، گینگو در سایر نقاط جهان منقرض شده به شمار می رفت و تنها از روی فسیل آن مطالعه شده. از هنگامی که چین با غرب ارتباط برقرار کرد مشخص شد که درختی که تنها نقش آن بر سنگ های میلیون ها سال پیش شناخته می شد، همزمان در چین به علت علاقه پادشاهان گذشته گل می داده. امروزه گینگوهای دو لبه در اطراف جهان یافت می شوند، اما می توان از نظر ژنتیکی آنها را به یک درخت، یا ممکن است به گروه کوچگی از درخت، از تقریبا 3000 سال پیش در چین نسبت داد.
بومبیکس موری کرم ابریشم برای انتشار گونه خود کاملا به انسان وابسته است. بر خلاف اسمشان آنها اصلا کرم نیستند در حقیقت یک لاوا یا هزار پا هستند. پیله آنها از ابریشم تشکیل شده که استفاده زیادی برای انسان ها دارد. آنها برای مدت زیادی پرورش یافته و برای ابریشمشان در مدت 5000 سال استفاده شده اند که در طول این مدت نوع وحشی آنها به تدیج و به صورت طبیعی منقرض شده است. انواعی از آنها که برای ابریشم پرورش می یابند ناتوان هستند و در طول دگردیسی ناقص بال آنها کوچک شده است و قسمت دهان آنها بسیار کوچک می باشد مگراینکه توسط یک متخصص تغذیه شده باشند. بدتر از این به عنوان نتیجه ای از خانگی شدن، آنها ترسی از مهاجمان ندارند و نمی توانند در محیط جنگلی به زندگی ادامه دهند. آنها باید به صورت فیزیکی توسط نگهداری کنندگان برای جفتگیری در کنار هم قرار داده شوند. علاوه بر این کرم های ابریشم از یک زندگی متنعم لذت می برند به این علت که کرم های ابریشمی که سالم هستند و خوب تغذیه شدند بهترین ابریشم را تولید می کنند.
این پرنده های کم یاب در جزیره برمودا زندگی می کنند. هنگامی که این جزیره توسط اروپاییان بازدید شد تعداد بسیاری موش، سگ و تعداد دیگری از حیوانات که بدانجا آورده شده بودند باعث انقراض پرندگان شدند. برای بیش از سیصد سال باور بر این بود که مرغ های باران برمودا منقرض شده اند. در سال 1951، 18 پرنده که در کنار ساحل لانه کرده بودند به صورت غیرمنتظره ای کشف شدند و بلافاصله تحت حفاظت قانونی قرار گرفتند. حتی در شرایط ایده آل هر گونه ای که به 18 عضو کاهش یابد آینده ای ضعیف و غیر محتمل خواهد داشت. لانه ها از سایر جزیره با دیوار جدا شد تا از تداخل حیات وحش با این شرایط بحرانی جلوگیری کند و لانه های بیشتری توسط کارکنان حفاظت منابع طبیعی با دقت ایجاد شد و به این گونه برای افزایش تعداد پرندگان طی چند سال کمک کرد. داوطلبان برای نجات پرندگان علیرغم وجود خطر قابل توجه ای برای خودشان، در طول طوفان در سال 2003 هجوم آوردند و بسیاری از لانه های خراب شده برای پرندگان بازسازی شد که اگر این بازسازی بر عهده آن ها قرار داده می شد، ناپدید می شدند. اکنون حدود 250 مرغ باران وجود دارند با ادامه توجه انسان ها، مرغ های باران ممکن است روزی دوباره به 100 عدد برسند.
این درخت از روی مرکز گل آن نامگذاری شده است که شاخک حساس عروس دریایی را به یاد می آورد. تا پایان قرن گذشته تصور می شد که این درخت در حال انقراض است، از آن وقت تاکنون تنها تعداد کمی، نمونه آزمایشی حفاظت شده در پارک های ملی در Seychelle وجود دارند. این گیاه یک گیاه قدیمی است که با آب و هوای امروزی ناسازگار است. تعداد آن به صورت طبیعی در طی هزاران سال به علت تغییر طبیعی آب و هوای زمین کاهش یافته، با این وجود این گونه تا جایی پافشاری کرده که تنها سه درخت در سال 1970 برای بقا تلاش می کردند. این درختان در حال حاضر توسط قانون حفاظت می شوند و گیاه شناسان برای یافت روشهایی جهت کمک به آنها در تلاش هستند. این دانه ها نمی توانند در محیط جنگلی رشد کنند و انسان ها تنها تحت شرایطی بسیار مرطوب موفق به رشد آن ها شده اند. امروزه جمعیت آن ها به پنجاه عدد افزایش پیدا کرده، اما این درختان با سازگاری ضعیفی که با آب و هوای مدرن دارند، بدون دخالت مداوم انسان ها نمی توانند با رقیبان سازگارتر خود رقابت کنند.
مانند مرغهای باران برمودا، این موجود یکی از حیوانات دیگری است که توسط انسانها به سوی انقراض برده شد. گاو میش های اروپایی بزرگترین جانوران زمینی در اروپا هستند اما به علت شکار، کاملا در حیات وحش از بین رفته اند، هر چند این موجود به صورت سنتی برای شاخ ها و پوستش از زمان Palaeolithic شکار می شد، افزایش شکار مدرن باعث کاهش تعداد آنها شد. سربازان در جنگ جهانی اول آنها را به صورت صدتایی برای گوشتشان علی رغم آگاهی از وضعیت خطرناک آنها شکار می کردند و آخرین گاو میش اروپایی در سال 1927 مورد شلیک قرار گرفت. خوشبختانه تعداد بسیاری از آنها در باغ وحش ها باقی ماندند و تولید مثل کردند. این اتفاق بلافاصله توجه بیولوژیست آلمانی هاینز هک را برانگیخت. هک اعلام کرد از آنجاییکه این حیوانات جدید حاوی ژن های پیشینیان منقرض شده شان هستند، می توان آنها را به قصد تولید اجداد از بین رفته شان پرورش داد. هک نمی خواست شاهد از بین رفتن گاو میش های اروپایی باشد که سمبل حیواناتی باستانی بودند. او به پرورش این موجودات از تنها 12 عدد به 4000 عدد که به حیات وحش بازگردانده شدند کمک کرد. متاسفانه به علت منبع ژنتیکی کوچک اینگونه به شدت نسبت به تعدادی از بیماری ها آسیب پذیر است و توانایی تولید مثل نوع مذکر در حال کاهش است. بنابراین آنها همچنان به انسان ها برای جلوگیری از انقراض نیاز دارند.
هرچند این درخت یک درخت کاج واقعی نیست، این گیاه تنها از روی فسیل هایی از میلیون ها سال پیش شناخته شد. در سال 1994 یک مامور پارک، هنگامی که در حال قدم زدن در پارک ملی وولمی در استرالیا بود متوجه یکی از این درخت ها شد. سریعا مشخص شد که این درخت یک فسیل زنده است و منقرض نشده بلکه نزدیک به انقراض است. کمتر از صد عدد درخت باقی مانده بود و بسیاری از آنها بیمار یا در حال مرگ بودند یا قادر به تولید مثل نبودند. مدل های ریاضی ثابت کرده اند که آنها بدون دخالت انسان در کمتر از هزار سال منقرض می شدند. در حال حاضر، یک برنامه ترمیم این درخت ها را به صورت قانونی حفاظت می کند و هزاران عدد از آنها به صورت موفقیت آمیز قابل کشت شده اند. آنها اخیرا توسط New South Wales در استرالیا به عنوان جایگزینی محلی برای درخت کریسمس ترویج یافته اند. کاج های وولمی در طول فستیوال در گلدان نگه داشته شده و در مقصد کاشته می شوند.
بیشتر اسب های وحشی امروزی بازماندگان وحشی پیشنیان خانگی خود هستند. هرچند اسب های وحشی مغولستان هیچ وقت خانگی نبودند و تنها بازماندگان واقعی اسب های وحشی بر زمین هستند. نقاشی های باستانی نشان می دهد که انسان ها این حیوانات را حدود بیست هزار سال پیش شکار می کردند. هرچند از آنجایی که دمای هوا به صورت طبیعی گرم شده و ما به دوره ای بین دو دوره یخبندان نزدیک می شویم، مکان های زندگی آنها کاهش یافته و جمعیت این اسب ها در این هزار سال کمتر شده است. بعد از جنگ جهانی دوم تمام اسب های وحشی مغولستان به صورت غیر مستقیم به علت تخریب مستقیم محل زندگیشان در طول جنگ یا به علت شکار توسط سرباز های آلمانی برای تامین غذا کشته شدند. جمعیت موجود در باغ وحش نیز کاهش یافت و تا سال 1945 تنها 31 اسب باقی ماند. از بین آنها تنها 9 عدد پرورش یافت و اکنون ما جمعیت آنها را به 1800 عدد رسانده ایم. از بین آنها 300 عدد به منطقه حفاظت شده طبیعی در مغولستان و چین که آخرین بار در آنجا دیده شده بودند، بازگردانده شد. آنها اکنون به شدت حفاظت می شوند و انتظار می رود گونه آنها ترمیم یابد.
هر چند گونه های بسیاری وجود دارد که انسان ها در طول سال بوجود آورده اند(بطور قابل توجهی صدها عدد از آنها موجودات خانگی هستند) تعدادی از آنها در واقع منقرض شده و ما می توانیم آنها را باز گردانیم. ببر تاسمانی یا تایلیاکین نمونه ای از همچین حیوانیست. این جانور بزرگترین جانور گوشتخوار کیسه دار بود که هزاران سال پیش در تمام استرالیا به جز جزیره ی تاسمانی منقرض شد. تعداد آنها به علت بیماری و انقراض تدریجی گونه هایی از طعمه آنها همچنان در حال کاهش بود که مهاجران تازه اروپایی سر رسیدند. شکار و سگ های خانگی، کاهش تعداد تایلاکین ها را تسریع کرد. آخرین عدد از این حیوان در باغ وحشی در سال 1930 مرد. با این وجود نمونه های آزمایشی نگهداری شده با DNA کافی موجود است و محققان بر این باورند که روزی آنها را دوباره احیا کنند. با پیشرفت تکنولوژی انسان در آینده ممکن است بتوانیم این حیوان بی مانند را بازگردانیم. هیچ چیز از این انسانی تر نیست که گونه خود را پیشرفت دهیم تا بتوانیم به گونه ای دیگر کمک کنیم.
کاربر برتر مـاه
