دفتر شعر برگ زردی در بهار حکایت
حکایت
با تو حکایتی دگر
این دل ما بسر کند
شب سیاه قصه را
هوای تو سحر کند
*
باور ما نمی شود
درسر ما نمی رود
از گذر سینه ئ ما
یار دگر گذر کند
**
شکوه بسی شنیده ام
از دل درد کشیده ام
کور شوم جز تو اگر
زمزمه یی دگر کند
***
مقصد و مقصودم تویی
عشقم و معبودم تویی
از تو حذر نمی کنم
سایه مگر سفر کند
****
چاره ئ کار ما تویی
یاور و یار ما تویی
توبه نمی کند اثر
مرگ مگر اثر کند
*****
مجرم آزاده منم
تن به جزا داده منم
قاضی درگاه تویی حکم سحرگاه تویی
دفتر شعر برگ زردی در بهار زندگی
زندگی
زندگی را آنچنان سخت مگیر
من نمی گیرم هیچ
آنچنان سخت مگیر، که من نمی میرم هیچ
من نمی گیرم هیچ
جا ی شکرش باقیست ، تن سالم دارم
گردنی امن و امان از تیغ ظالم دارم
آبرویی آنچنان و بر و رویی کم و بیش
دست بی آز و طمع دارم و
سر درون لاک دل خویش
نه دلم در پی آزار کسی ست
نه نگاهم شور ، بر گرمی بازار کسی ست
وضع من عالی نیست
جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست
یک سماور دارم ، که در آن می جوشد
جانمازی هم هست ، بر سر طاقچه اش
سفره نانی هم هست ، که پراست ، شکرخدا
پر از نان لواش
قاب عکسی ست به دیوار اطاق آویزان
یادگاری ست که از مادر پیرم دارم ،
بر سر سفره ئ عقد
پدرم تا امروز همچنان مظلوم ست
توی عکس از نگاهش پیداست
جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست
گربه یی هست ، کزآن زن همسایه ئ ماست
صبحهامی آید، به غذا ی سردشب مانده ئ ما
روزگاریست که عادت دارد
جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست
تو حیاط خونه مون
اونطرف کنار حوضش یه تلمبه س
توی حوضش سه چهار تا
ماهیهای قرمز گرد و قلمبه س
رو درخت دم حوض
پر از گنجشکها ی ریزو درشته
پر از کلاغها ی تشنه و گشنه
عصرا دیدن داره
انقدر شلوغ پلوغ تو حیاط
انگاری جلو سینماس و
پنداری شبها ی جمعه س
جا ی شکرش باقیست ، نفسی هست هنوز
که هنوز می آید زندگی را آنچنان سخت مگیر
سنگ مزار
خوش آمده یی مادر بر سنگ مزارم
خوش آمده یی بنشین یکدم به کنارم
باز آمدی و بوی تو را گرفته خاکم
از اشک دو دیده ئ تو من شسته و پاکم
بس کن دگر این زاری ، لبخند بزن گاهی
حرفی بزن از هر کس ،از هرچه که آگاهی
مادر تو بگو که مرگ من با تو چه کرد
ا ی وا ی به من چه می کنی با این درد
سیما ی تو را غصه دگرگون کرده
لبخند تو را برده و افسون کرده
چشمان تو چون چشمه همی می جوشد
قلب تو فقط جامه ئ غم می پوشد
ا ی وا ی به من که دست من کوتاه ست
افسوس که زندگی چنین خودخواه ست
مادر تو بگو از آن جگر گوشه ئ من
از آنکه شد از زمین دل توشه ئ من
مادر توقسم بخورکه اوخوب وخوشست
جزدست تونیست روی سرش دیگردست
مادر تو بگو برادرم کو ، کجاست ?
او با تو نیامده ، چرا ناپیداست
امروز به سفر رفته و یا بیمار ست
شادم کن و گو کنار یک دلدار ست
هر روز به عشق خاک من اینجا بود
می سوخت دلم همیشه او تنها بود
مادر تو به او بگو که آرام شود
در پیش حقیقتی که هست رام شود
مادر تو بگو که بی قراری نکند
من را تو قسم بده که زاری نکند
یادش چه بخیر همیشه با هم بودیم
ما برادر و رفیق و محرم بودیم
مادر تو بگو در پی کارش باشد
شادم کند و به فکر یارش باشد
مادر چه خبر ز حال و احوال پدر
از آن کمر شکسته از مرگ پسر
از آن گل پائیزی پژمرده شده
آن گل که ز طوفان غم افسرده شده
مادر تو بگو چه می کند دل تنگ ست ?
رخساره ئ داغدار او بی رنگ ست ?
مادر تو بگو که آن دلارام چه شد
آنکس که مرا فکند در دام چه شد
سوگند به تو که بیقرارش بودم
من عاشق دل خسته ئ زارش بودم
که گاه می آمد و بمن سر می زد
بر خانه ئ از خاک من او در می زد
از پشت در خانه به او می گفتم
هر روز به یاد عشق او می افتم
او یاد ز ایام خوشیها می کرد
آنروز مرا قشنگ و زیبا می کرد
اکنون چه شده ? کجاست ? او یار که شد?
بعد از دل من بگو که دلدار که شد?
مادر چه خوش آمدی و شادم کردی
بازم تو که آمدی و یادم کردی
دیگر تو برو که دیر وقت است مادر باید که ببندیم در دروازه ئ شهر
دفتر شعر برگ زردی در بهار عین خزون
عین خزون
بهار دارم عین خزون
چه این زمون ، چه اون زمون
*
در حسرت مال و منال
دارم میرم رو به زوال
هر روز یه پله پس میرم
همین روزا ز نفس میرم
**
از بس نشستم انتظار
رفته ز یادم لاله زار
چراغ خونه م روشنه
روشن نه !
سوسو می زنه
***
"
چرخم نمی چرخه ولی چرخش می دم با یا علی
ما ز فردا نگرانیم
ما ز فردا نگرانیم
که فردا چه کنیم
زیر این بار گرانیم
که جان را چه کنیم
تو ز من ثانیه هایی
که نه از آن من است میخواهی
آتشی را که
نه در جان من است میخواهی
*
روزگار ، روز مرا پیش فروشی کرده
دل بیدار مرا پیر خموشی کرده
هیچ در دست ندارم که به تو عرضه کنم
چه کنم نیست هوایی که دلی تازه کنم
**
قصد من نیت آزار نبود
جنس من در خور بازار نبود
جنسم از خاک و دلم خاکی تر
روح من از تو ز من شاکی تر
جنسم از رنگ طلا بود و نه از جنس طلا دل گرفتار بلا بود و سزاوار بلا
من و غروب و جاده
دیدم دلم گرفته
هوا ی گریه دارم
تو این غروب غمگین
دور از رفیق و یارم
*
دیدم دلم گرفته
دنیا به این شلوغی
این همه آدم اما
من کسی رو ندارم
**
دیدم غروبه اما
نه مثل هر غروبی
پهنا ی آسمونو
هرگز ندیده بودم
از غم به این شلوغی
***
دیدم که جاده خسته س
از اینکه عمری بسته س
اونم تموم حرفاش
یا از هجوم بارون
یا از پلی شکسته س
اونم تموم راههاش
یا انتها نداره
یا در میونه بسته س
****
من و غروب و جاده
رفتیم تا بی نهایت
از دست دوری راه
یکی نداشت شکایت
*****
گم شدیم از غریبی
من و غروب جاده
از بس هوا گرفته
از بس که غم زیاده
******
پر از غبار غم بود
هر جا نگاه میکردی
کی داشت خبر که یک روز
میر ی که برنگرد ی
دفتر شعر برگ زردی در بهار من و تو با هم
من و تو با هم
من و تو با هم
ما ی تاریخیم
نبض فریادیم
سقف والای
مرز آزادیم
*
ما ستون های سخت بنیادیم
گندم سبز دشت آبادیم
**
من و تو با هم
از بهارانیم
ابر و بارانیم
جنگل سبز
سرو دارانیم
***
در تن گلها
نطفه ی عطریم
نقطه ی عطفیم
****
با هم
نور خورشیدیم
صبح امیدیم
بی هم
شب تاریکیم
راه باریکیم
که به پرتگاه ئ
سخت نابودی
بس چه نزدیکیم
*****
من و تو با هم
مثل یک کوهیم
سرنشینان کشتی نوحیم
من و تو بی هم
تن بی روحیم
******
من و تو بی هم آنقدر هیچیم
آنقدر خالی
نه به دل قیلی
نه به سر قالی
زخمی دست باد پائیزیم
از غم و از درد، هر دو لبریزیم
*******
من و تو با هم
بدتر از اینها
گر زمین افتیم
باز برخیزیم
********
من و تو بی هم
گر چه موجودیم
گر زمین افتیم
هر دو نابودیم
لیک ما با هم
هر دو پا بر جا
هر دو در سودیم
*********
بشکن این جام پوچ پایان را
چشم خود باز کن
دفتر عشق را زین پس آغاز کن
پا اگر بسته
آسمان باز است
قصد پرواز است
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول