همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويي
چه زيان ترا كه من هم برسم به آرزويي
به كسي جمال خود را ننموده اي و بينم
همه جا بهر زباني بود از تو گفتگويي
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو ببر سر از تن من ببر از ميانه گويي
به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم
شده ام ز ناله نایي، شده ام ز مويه مويي
همه خوشدل اينكه مطرب بزند به تار چنگي
من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مويي
چه شود كه راه يابد سوي آب تشنه كامي؟
چه شود كه كام جويد ز لب تو كامجويي؟
شود اين كه از ترحم دمي اي سحاب رحمت
من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلويي
بشكست اگر دل من به فداي چشم مستت
سر خم مي سلامت شكند اگر سبوئي
همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشين كنار جويي
نه به باغ ره دهندم كه گلي بكام بويم
نه دماغ اينكه از گل شنوم به كام بويي
ز چه شيخ پاكدامن سوي مسجدم بخواند
رخ شيخ و سجده گاهي سر ما و خاك كوئي
نه وطن پرستي از من به وطن نموده ياري
نه ز من كسي به غربت بنموده جستجويي
بنموده تيره روزم، ستم سياه چشمي
بنموده مو سپيدم، صنم سپيد روئي
نظري بسوي (رضواني) دردمند مسكين
كه بجز درت اميدش نبود به هيچ سوئي